4. Vega Test

Vegatest (WRT – Wegetatywny test rezonansowy, test Vega) – został opracowany w Niemczech przez lekarza Helmuta Schimmela w roku 1978. U jego podstaw leżą metody diagnostyki elektroakupunkturowej R. Volla i czynnościowej diagnostyki bioelektronowej W. Schmidta i H. Pflauma. Wdrażaniem metody Vegatest do praktyki klinicznej od 1978 roku zajmuje się z firma «VEGA (Niemcy)» , która opracowała pierwsze aparaty nazwane «VEGA-TEST», umożliwiające pomiar BAP tą metodą. Ponad 15-letnie badania doktora Schimmela i jego zwolenników zmieniły tę metodę w nadzwyczaj skuteczny sposób diagnozowania. Podobnie jak przy metodzie Volla wykorzystuje się punkty akupunktorowe oraz tzw. vollowskie, odkryte przez Volla. Jednak z wykorzystaniem odpowiednich markerów badanie przebiega na jednym lub kilku punktach. Niektórym się wydaje, iż jest to najlepszy sposób diagnozy.

Vegatest daje możliwość ustalenia:

charakteru procesu patologicznego: zapalny, alergiczny, toksyczny, zwyrodnieniowy, nowotworowy,
lokalizację procesu, stadium jego rozwoju i rozległość (łagodny, złośliwy, z przerzutami lub bez),
rodzaju czynników chorobotwórczych wywołujących infekcję lub ich połączenia (wirusy, bakterie, pierwotniaki, helminty itd.),
wpływ na pacjenta czynników z otoczenia (obciążenia geopatyczne, promieniowanie elektromagnetyczne, substancje toksyczne),
wpływ na pacjenta różnych czynników psychoemocjonalnych wywołujących zaburzenia psychosomatyczne i wewnętrzne,
wpływ na pacjenta każdej terapii.

Podstawowe różnice pomiędzy metodą Volla i metodą Schimmela:

1. Metodą Volla mierzy się absolutne wartości przewodnictwa punktów. Każdy punkt odpowiada za jeden narząd. Wartość wskaźnika w punkcie charakteryzuje stan czynnościowy związanego z nim narządu, a podczas testowania medykamentów odzwierciedla reakcję tego narządu na testowany preparat. Metodą Schimmela wszystkie pomiary wykonuje się w jednym punkcie reprezentatywnym, a stan czynnościowy narządu można określić wyłącznie testując odpowiednie preparaty testowe ze specjalnych zestawów na zasadzie „tak – nie”. Według takiej samej zasady prowadzi się testowanie medykamentów.

2. Reprezentatywność punktu mierzy się metodą Schimmela przy pomocy tak zwanej pulsacji. Ilość pomiarów jest teoretycznie nieograniczona, lecz w praktyce zmęczenie punktu jednak występuje, lecz nie jest ono tak wyraźne, jak w metodzie Volla i trzeba dysponować określonym doświadczeniem aby je dostrzec.

VEGATEST

Test Vega, nazywany też testem reakcji Schimmela lub w skrócie VRT (od ang. Vegetative Reflex Test), to jedna z najnowszych odmian diagnostyki elektronicznej. Opiera się na zasadach biorezonansu magnetycznego, czyli reakcji organizmu na określone impulsy elektromagnetyczne.

Punktem wyjścia badań były dokonania Franza Morella i Ericha Raschego (twórców podstaw metody biorezonansu magnetycznego i terapii MORA) oraz Reinholda Volla (wynalazcy elektroakupunktury Volla, określanej skrótem EAV). H. Schimmel starał się wykorzystać najlepsze elementy kilku różnych technik diagnostyczno-terapeutycznych i stworzył własną metodę

Chociaż metoda Volla daje bardzo dużo informacji o organizmie człowieka i jest probierzem pozostałych metod jednak ze względu na lenistwo człowieka starano się metodę uprościć by wykorzystywać jak najmniej punktów akupunkturowych.

W roku 1978 w Stanach Zjednoczonych niemiecki lekarz Helmut Schimmel – uczeń Volla na podstawie jego metody opracował metodą, która obecnie jest zwana testem Vega. Metoda ta w przeciwieństwie do metody Volla wykorzystuje tylko jeden lub kilka punktów akupunkturowych. Dzięki takiej prostocie przypadła do gustu wielu terapeutom, którzy byli nią zachwyceni ze względu na pozorną szybkość badania. Jednak jak praktyka pokazała by prawidłowo wykonać badanie Vegatest należy poświęcić na nie tyle samo czasu jak na badanie metodę Volla. Od powstania testu Vega w Towarzystwie Elektroakupunktury nastąpił mały rozłam dzielący się na zwolenników metody Volla i zwolenników Vegatest. Obecnie ze względu na różnice w tych metodach najlepsi specjaliści, którzy mają najlepsze efekty terapeutyczne posługują się obydwoma metodami ze względu na to iż żadna z tych metod nie potrafi całkowicie zastąpić drugiej. Mówienie o wyższości jednej metody nad drugą świadczy o nieznajomości tematu lub o tym iż dany terapeuta nie był w stanie opanować danej metody rzetelnie. Nic przecież nie jest doskonałe.

Wracająć do dr H. Schimmela, skupił się bowiem nie tyle na określonych punktach powiązanych z narządami wewnętrznymi jak w metodzie Volla, ale na mierzeniu sygnałów bezpośrednio z nich płynących (i dających się odczytać w prawie każdym punkcie ciała).
W teście Vega stosuje się unikalną metodę tak zwanego filtrowania elektrobiologicznego za pomocą markerów (na przykład urządzenie wykorzystujące wzmacniacz sygnałów bioelektrycznych). Dzięki temu jest możliwe postawienie bardzo dokładnej i szybkiej diagnozy, która pozwala dostrzec złożone relacje zachodzące w organizmie, nie ujawniające się podczas mierzenia akupunktów – np: obciążenie psychoemocjonalne, obciążenia geopatyczne. Ze względu na wysoką czułość, sprzęt diagnostyczny daje wyniki w szerszej skali, umożliwia też przeprowadzenie szybkich i skutecznych testów biorezonansowych większej ilości leków i środków homeopatycznych.Zastosowania testu Vega są takie same jak innych metod rozpoznania biorezonansowego. Może on służyć wykrywaniu wszelkich zaburzeń energetycznych, zakłóceń pracy narządów i układów wewnętrznych oraz schorzeń psychosomatycznych.Test Vega polega również jak metoda Volla na stymulowaniu akupunktów wskazanych przez tradycyjną medycynę chińską oraz nowo odkrytych przez Volla.

Za pomocą metody Schimella testuje się środki homeopatyczne i precyzyjnie dobiera ich stosowanie do konkretnych dolegliwości pacjentów.

Metoda Vegatest i Volla zalicza się do metod biorezonansowych. Diagnostyka z zastosowaniem metod biorezonansowych pozwala wykryć nawet te zaburzenia, które pozostają nieuchwytne dla standardowych, najpopularniejszych sposobów rozpoznawania schorzeń, m.in. badań krwi i moczu. Testy uwzględniane w tej terapii są przyjazne dla pacjentów, ponieważ nie wiążą się z takimi niedogodnościami, jak np. nakłucie podczas badań analitycznych, opierają się natomiast na lekkich dotknięciach punktu akupunkturowego elektrodą diagnostyczną. Metoda biorezonansowa, pomimo stosowanego w niej sprzętu elektronicznego, jest uznawana za całkowicie bezpieczną. Leczenie zawsze poprzedza drobiazgowa, bezinwazyjna i całkowicie bezbolesna diagnoza.

Opisy udostępniono dzięki uprzejmości Enso Electronics

Opublikowane przez admin w dniu 29 grudnia 202029 grudnia 2020