Wszystko o grzybicy
Grzybica, drożdżyca, kandydoza, candida, grzybica pochwy, grzybica stóp
Niemal co drugi człowiek jest nosicielem Candida.
Drożdżak ten bytuje w jelicie lub na skórze człowieka, często nie wywołując żadnych objawów chorobowych. Osłabienie odporności, uszkodzenie naturalnej bariery ochronnej organizmu lub zaburzenia w obrębie flory jelitowej, mogą sprawi, że ten w zasadzie nie groźny przybysz zamieszkujący organizm człowieka staje się pasożytem i wywołuje chorobę u swojego gospodarza. Grzybicze zapalnie jelita, powszechnie nazywane grzybicą, drożdżycą lub kandydozą wywołane jest najczęściej przez drożdżaka białego, zwanego po łacinie Candida Albicans.
Naukowcy zajmujący się tym grzybem, badają w jaki sposób grzybom tym udaje się przenikać z błony śluzowej jelita do głębiej położonych tkanek i do innych narządów.
Znane są: grzybica oskrzeli, grzybica płuc oraz grzybice zewnętrzne: grzybica stóp, paznokci, pochwy, skóry głowy.
Jeżeli bakterie przeniosą się do naszego organizmu przez osłabiony układ odpornościowy, u człowieka rozwija się ostra choroba – inaczej jest w przypadku grzybów. Wnikają one do organizmu w sposób podstępny, niezauważalny.
Osiedlają się na osłabionych błonach śluzowych jelit, skąd zaczynają wędrówkę do innych narządów podkopując zdrowie. Wiedzą doskonale jak się ukrywać i czekają na sposobność, aby zaatakować organizm w chwili osłabienia. Wykrycie grzybicy narządów wewnętrznych jest bardzo trudne, ale niezbędne. Jeśli uskarżamy się na dolegliwości niewiadomego pochodzenia, a wyniki laboratoryjne są w normie, może to być oznaką, że mamy grzybicę.
W normalnych warunkach Candida, w postaci jednokomórkowego drożdżaka żyje w jelicie grubym człowieka ( i licznych zwierząt), dokąd dostaje się zazwyczaj podczas porodu lub tuż po nim, od osób, które mają kontakt z noworodkiem, stąd m.in. pleśniawki. W jelicie grubym, gdy zachowana jest równowaga, drożdżak pobiera z masy kałowej resztki substancji odżywczych i zużywa je na własne potrzeby, przez co nie pozostawia pożywki dla drobnoustrojów napływowych spoza jelita grubego, jednocześnie wydala jako produkt przemiany materii, kilkadziesiąt potężnych toksyn, które uniemożliwiają zasiedlenie jelita grubego przez drobnoustroje chorobotwórcze, a równocześnie zmusza układ odpornościowy do ciągłej czujności. Czyli w normalnych warunkach w jelicie grubym Candida żyje w równowadze z innymi pożytecznymi bakteriami i jest ważnym elementem układu obronnego organizmu.
Problem zaczyna się wówczas, gdy drożdżak zaczyna się bez kontroli rozrastać, a dzieje się to wtedy, gdy w jelicie zaczyna brakować tzw. Dobrej flory.
Po kuracji antybiotykowej, dobra flora bakteryjna ginie na kilka miesięcy. Jednocześnie antybiotyki stanowią doskonałą pożywkę dla drożdży, na skutek czego zwiększa się ich ilość. Kończy się równowaga i Candida zaczyna dominować, rozmnażając się w nie pohamowany sposób, eliminując nie tylko bakterie chorobotwórcze ale przede wszystkim wszystkie drobnoustroje pożyteczne. Brak bakterii symbiotycznych, produkujących witaminy, doprowadza organizm do awitaminozy. Niedobór witamin prowadzi nieuchronnie do osłabienia skóry i śluzówki., które stają się kolejną pożywką dla drożdżaka. Natrafiwszy na osłabioną tkankę – drożdżak Candida ulega transformacji. Zanurza agresywnie w osłabioną tkankę swoją wypustkę, z której rozrastają się strzałkowate korzenie tworzące tzw. Plechę i z jednokomórkowego drożdżaka przeistacza się w wielokomórczakowego grzyba – pasożyta, z charakterystyczną dla tego gatunku plechą.
Grzybice w śluzówce jelit rozrastają się coraz bardziej, tworząc nadżerki (rodzaj niezabezpieczonych drzwi ) , przez które przedostają się do organizmu szkodliwe substancje (toksyny ), które organizm musi następnie wydalić, czy to w postaci zmian skórnych, czy złogów wewnętrznych takich jak torbiele, cysty lub wrzody. Prócz toksyn dostają się również drobnoustroje, także Candida, który po dotarciu do krwioobiegu może zawędrować i osiedlić się wszędzie tam gdzie napotyka odpowiednie warunki do bytowania tj. Osłabioną tkankę.
Rozwojowi grzybicy sprzyjają: niektóre lekarstwa, (leki immunosupresyjne, sterydy, pigułki antykoncepcyjne oraz antybiotyki ), również jedzenie mięsa ‘’nafaszerowanego’’ antybiotykami, dieta bogata w cukier, niepełnowartościowa, oczyszczona żywność, które są doskonałą pożywką dla Candidy powodują ich jeszcze szybszy wzrost.
Ale trwałe efekty może przynieść tylko likwidacja drożdżaka przy pomocy znanych od wieków metod, czyli zastosowania ziół niszczących te pasożyty, równocześnie z dietą bogatą w błonnik, z jak najmniejszą ilością cukru i węglowodanów.
Lista objawów:
- zaburzenia trawienia: biegunki, uporczywe zaparcia, naprzemienne występowanie biegunek i zaparć
- częste wzdęcia brzucha – szczególnie po jedzeniu słodyczy lub pokarmów bogatych w skrobie np. makaronu
- pociąg do słodyczy i związana z tym nadwaga: grzyby lubią węglowodany i cukier. Jeśli nie dostają ich dostatecznie dużo, dochodzi do niedocukrzenia organizmu, ponieważ grzyby zużywają wszystko na własne potrzeby. Wtedy robi się nam słabo, mamy drżenia mięśniowe i ataki wilczego głodu
- ogólne wyczerpanie, osłabienie, uczucie zmęczenia, ogólna niechęć do działania, drażliwość, wahania nastroju bez uchwytnej przyczyny, depresja, nerwica
- zaburzenia snu, zawroty głowy, wzmożona potliwość
- infekcje, ciągłe przeziębienia, mała odporność, kołatanie serca, bóle w okolicy serca, zadyszka
- nawracające zapalenie pęcherza moczowego, zapalenia pochwy, dolegliwości ze strony podbrzusza u kobiet: zapalenie jajników, przewlekłe upławy, wyprysk w okolicy odbytu, to uciążliwy i dla wielu ludzi wstydliwy objaw, swędząca i piekąca wysypka, sączące się krosty w okolicy odbytu
- zaburzenia hormonalne, endometrioza, zaburzenia cyku miesiączkowego, PMS, niepłodność
- u mężczyzn: zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie cewki moczowej, zaburzenia potencji, niepłodność, prostata
- u obu płci: niewyjaśniona niechęć do współżycia płciowego
- choroby skóry: łupież, swędzenie i strupy na skórze głowy
- trądzik różowaty, trądzik młodzieńczy, egzema, łuszczyca
- podwyższone wartości enzymów wątrobowych: nie pijesz wcale alkoholu, lub pijesz niewielkie ilości, a po mimo to masz podwyższone wskaźniki wątrobowe. To może być sygnał, że w twoim jelicie są grzyby, które dokonują fermentacji cukru na alkohol
- alergia: grzyby mogą powodować występowanie nietolerancji różnych produktów spożywczych, astma oskrzelowa, atopowe zapalenie skóry
- bóle reumatyczne: bóle mięśni, bóle stawów, dna moczanowa, artroza, uciążliwe bóle pleców, bóle karku, próchnica zębów, parodontoza.
DERMATOPHYTOSES
Przed wielu laty sugerowano, że przewlekłe dermatophytozy są czynnikiem wywołującym, wyzwalającym atopię. Stworzono nawet pojęcie przewlekłej, atopowej dermatophytozy (atopic chronic dermatophytosis syndrome). Wielu alergologów uważa, że wchłaniany przez skórę i błony śluzowe antygen Trichophyton może alergizować narządy wstrząsowe (górne i dolne drogi oddechowe), prowadząc do nieuleczalnych (bo źle diagnozowanych) chorób układu oddechowego i skóry.
ŚWIAT GRZYBÓW
Infekcje skóry i tkanki podskórnej | Infekcje uogólnione | Patogeny oportunistyczne |
Dematophytes | Coccidioides | Candida |
Mycetoma | Histoplasma | Cryptococcus |
Sporothrix | Blastomyces | Aspergillus |
Paracoccidioides | Zygomycetes |
Pacjent nr | Totalne IgE | Swoiste IgE do Trichophyton | Przeciwciała Tri t4 | Przeciwciała Tri r2 | |||
IgG | IgG 4 | IgE | IgG | IgE | |||
1 | 83 | 110 | 2000 | 68 | 192 | <20 | <1700 |
2 | 241 | 650 | 538 | 56 | 36 | > 2000 | 3710 |
3 | 244 | 815 | > 2000 | 232 | <20 | 320 | <1700 |
4 | 35 | 254 | > 2000 | 700 | <20 | 230 | <1700 |
5 | 113 | 465 | 688 | 128 | <20 | 220 | 2904 |
6 | 30 | <20 | 466 | 34 | 1200 | 230 | 2254 |
7 | 71 | <20 | 165 | 34 | 20 | 150 | <1700 |
8 | 1061 | 795 | 700 | 76 | 720 | 250 | 2752 |
9 | 196 | 394 | 1025 | 80 | <20 | 1400 | 7597 |
10 | 253 | 43 | > 2000 | 264 | <20 | 740 | 1955 |
11 | 701 | 70 | 856 | 216 | <20 | 160 | 2534 |
kontrola | <20 | <40 | <20 | <20 | <20 | <1700 |
Alternaria tenuis
Aspergillus fumigatus Botrytis cinerea Candida albicans Cladosporium herbarum Curvularia lunata Fusarium moniliforme Helmintosporium halodes Mycogene Mucor mucedo Paecilomyces varioti Penicillum novatum Pullularia pullulans Rhizopus nigricans Trichophyton mantagrophytes |
Pacjent nr | Nietolerancja aspiryny | Astma niesezonowa | Testy skórne | |
Grzyby | Pozostale | |||
1 | – | – | Trichophyton | – |
2 | – | + | Trichophyton | – |
3 | – | – | – | – |
4 | – | + | – | – |
5 | – | – | Candida | – |
6 | – | + | – | – |
7 | – | – | – | – |
8 | – | – | – | – |
9 | – | + | Candida | Pylki |
10 | – | + | Candida | Pylki |
11 | – | – | Candida | Roztocza |
12 | – | + | Candida | Roztocza |
13 | – | – | Aspergillus | – |
14 | – | – | Trichophyton | Roztocza |
15 | – | – | – | – |
16 | – | + | Candida | – |
17 | – | – | Candida | – |
18 | – | – | – | – |
19 | – | + | Alternaria/Candida | Roztocza |
20 | – | – | – | – |
Pozytywne testy skórne | Pacjenci (n = 20) | Kontrola (n = 409) | Znamiennosc statystyczna |
Alternaria | 1 (5%) | 36 (9%) | – |
Aspergillus | 1 (5%) | 4 (1%) | – |
Cladosporium | 0 (0%) | 3 (1%) | – |
Candida | 8 (40%) | 4 (1%) | P <0,001 |
Penicillum | 0 (0%) | 2 (1%) | – |
Trichophyton | 7 (39%) | 4 (1%) | P <0,001 |
Kiedy zachodzi podejrzenie, że przyczyną Państwa dolegliwości może być grzybica?
Pod koniec XX wieku w krajach uprzemysłowionych pojawiła się nowa grupa pacjentów uskarżająca się na zespół niejasnych, na pozór niepowiązanych ze sobą symptomów, przejawiających się byciem chorym totalnie, z objawami wielu różnych chorób występujących jednocześnie. Pacjenci byli kierowani do różnych specjalistów, którzy stwierdzali na podstawie badań morfologicznych i pozostałych, że wszystko jest z nimi ok. Ostatnim ze specjalistów był dla nich przeważnie psychiatra. Pojawianie się tego rodzaju pacjentów nastąpiło po tym, jak współczesna medycyna zdecydowała się leczyć większość schorzeń przy pomocy antybiotyków, czyli produktów pleśni. Antybiotyk o szerokim spektrum zabija wszelkie bakterie w organizmie człowieka, nawet te przyjazne, które współzawodniczą o kolonizacje naszego przewodu pokarmowego z adwersarzem, zwanym tu Candida albicans.Tymczasem jej obecność w organizmie to:
- ciągłe, niczym nie uzasadnione zmęczenie;
Wraz z pokarmem poprzez perforację ścian w jelitach do krwiobiegu dostają się zarodki candidy powodując tzw. grzybicę ogólnoustrojową. Cały organizm zaczyna być atakowany przez tego bardzo niebezpiecznego grzyba. Może on powodować stany zapalne organów o podłożu grzybiczym. Zaatakowany organizm broni się. Gdy zatrucie jest bardzo silnie, infekcja nim powoduje, że czujemy się cały czas bardzo zmęczeni, jesteśmy senni, bez energii. W nocy mamy problemy ze snem, rano wstajemy niewyspani, przy czym zwykłe badania profilaktyczne nic nie wykazują.
- grzybica powoduje depresję, ospałość, leniwość;
Grzyby wydzielają bardzo silne toksyny i zatruwają nasz organizm. Szczególnie na zatrucia z ich przemiany materii narażony jest nasz mózg. Z naszych doświadczeń wynika, że silna grzybica może prowadzić do braku koncentracji, stanu ogólnego zniechęcenia życiem, a w konsekwencji do depresji. Organizm przeciążony jest toksynami krążącymi po organizmie, a my powoli przestajemy sobie radzić z otoczeniem. Miewamy skrajne nastroje, brak koncentracji i uwagi, w rezultacie popadamy w depresję – trując się przy tym lekami antydepresyjnymi. Cechą charakterystyczną jest zwiększona potrzeba spożywania cukru.
- za problemy jelitowo-żołądkowe też może być winna grzybica;
Dolegliwości gastryczne jak bóle żołądkowe, zgaga, pieczenie gardła, gazy oraz niestrawność może mieć ścisły związek z grzybicą. Niektórzy leczą się na problemy jelitowe, gdy winowajcą mogą być tylko nadmiernie rozwinięte kolonie grzybiczne.
- krótka pamięć;
Wpływ na pracę mózgu
- alkoholizm;
Mózg otrzymuje sygnały od grzybicy i bezwarunkowo wręcz musi spełnić jej wymogi chemiczne. Po zaspokojeniu, organizm otrzymuje w nagrodę spokój, do kolejnego zamówienia na alkohol.
- ataki paniki i płaczu;
U osób z silną podświadomością, mogą się pojawiać, gdyż ta ma więcej informacji o infekcji grzybicznej niż nasze ja świadome.
- częste infekcje;
Spada odporność organizmu wywołana wyczerpywaniem zasobów organizmu na walkę z grzybicą.
- zaburzenia hormonalne, niedoczynność tarczycy;
Organizm stara się wszelkimi metodami zwalczać infekcję drożdżycy, również regulując to hormonalnie.
- zły zapach ciała i z ust;
Wyczuwamy jako ludzie zapachy obce, również jako zapachy pochodzące od przemiany materii nadmiernie rozwiniętego pasożyta. Czasami można się dziwić, że pewnym ludziom pies czy kot nie pozwoli się pogłaskać, dotknąć – mając węch dużo doskonalszy od człowieka on je czuje, unika problemu.
- alergie
Pewne rodzaje grzybów negatywnie i obronnie reagują na pewne substancje, z którymi styka się organizm żywiciela. Wydzielają przy tym toksyny, będące reakcją na rozmaite pobudzenie dla grzybów, a my mamy alergię na…
Pewne jest jedno – gdy tylko ograniczymy grzybicę w organizmie, powraca nam energia oraz chęć do życia.
Mianem grzybic (mikoz) określa się choroby wywoływane przez grzyby. Patogeny grzybicze nazywamy mykomycetami. Grzyby patogenne natomiast to takie grzyby, które mogą zaszkodzić zdrowiu człowieka.
Wyróżniamy 3 grupy grzybów patogennych:
Dermatofity
Jak wskazuje nazwa grzybów (z gr. derma – skóra), dermatofity umiejscawiają się na skórze, paznokciach i we włosach. U niektórych pacjentów dają o sobie znać jedynie w postaci małych plamek przypominających piegi. Natomiast równie dobrze mogą spowodować rozległe uszkodzenia skóry, którym towarzyszy bolesny świąd.
Dermatofity powlekają skórę człowieka swoją plechą i odżywiają się żywymi komórkami skóry.
Grzyby z tego rodzaju często pojawiają się na stopach oraz w predysponowanych do tego fałdach skórnych, na przykład w pachwinach, na sromie czy pod pachami. Są sprawcami powszechnie występującej grzybicy stóp, którą niekiedy wywołują także drożdżaki. Potwierdza to tezę profesora dr. hab. Rietha, zgodnie z którą: „Te same grzyby mogą wywołać różne choroby, a różne grzyby mogą powodować te same objawy chorobowe”.
Obecność dermatofitów na skórze jest dla człowieka bardzo nieprzyjemnym doświadczeniem, gdyż często powodują silny świąd – nie do wytrzymania. Jest też dobra wiadomość – na szczęście nie zagrażają życiu.
Wyróżniamy kilka podstawowych rodzajów dermatofitów: Epidermophyton fłoccosum, Microsporum canis, Trichophyton rubrum, Trichophyton verrucosum.
Drożdżaki
W ciągu ostatnich lat nauka znacznie pogłębiła swoją wiedzę na temat drożdżaków (zwłaszcza na temat gatunków z rodzaju Candida), a ich znaczenie w wielu dziedzinach medycyny wyraźnie wzrosło.
Najbardziej rozpowszechnionym drożdżakiem z tego rodzaju, ale nie jedynym patogennym grzybem, jest Candida albicans (dosłownie „białe drożdże”). Do najważniejszych drożdżaków z rodzaju Candida należą: Candida albicans, Candida glabrata, Candida guilliermondi, Candida krusei, Candida tropicalis.
Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Candida jest kluczowe w diagnostyce grzybic, gdyż różne leki przeciwgrzybicze działają w odmienny sposób na poszczególne grzyby. Na przykład szkodliwe Candida krusei oraz Candida glabrata znacznie gorzej reagują na nystatynę niż Candida albicans.
Niektóre gatunki, jak na przykład Candida parapsilosis, w doświadczeniach przeprowadzonych na zwierzętach ujawniły swoje działanie rakotwórcze. Inne, jak na przykład Candida albicans, najczęściej rozwijają się w jamie ustnej i w przewodzie pokarmowym człowieka – nie znajdziemy ich w przyrodzie. Niekiedy ten rodzaj drożdżaków osiada na przedmiotach w bezpośrednim otoczeniu człowieka, na przykład na szczoteczkach do zębów, szklankach itp.
Nie ulega wątpliwości, że drożdżaki są bezpośrednio odpowiedzialne za wywoływanie licznych chorób lub przynajmniej częściowo przyczyniają się do ich powstania.
Niekiedy lekarz wyjaśnia pacjentowi problem zakażenia grzybiczego, sugerując niejako, że grzyby są integralną częścią fizjologicznej mikroflory jelitowej. Owszem, drożdżaki z rodzaju Candida występują powszechnie, ale mogą się nimi zarazić jedynie osoby o obniżonej odporności. Jak wykazały badania przeprowadzone przez profesora dr. hab. Rietha, drożdżaki z rodzaju Candida nie należą do typowego składu flory jamy ustnej i gardła oraz przewodu pokarmowego.
Pleśnie
Co prawda największych problemów przysparzają nam zakażenia drożdżakami z rodzaju Candida, lecz nie należy lekceważyć działania pleśni. W tej grupie grzybów (między innymi) trzeba upatrywać głównych winowajców wywołujących reakcje alergiczne.
Najbardziej powszechnie występujące uczulenie na roztocza również pośrednio ma związek z pleśniami. Roztocza odżywiają się ludzkimi łuskami skórnymi. Jeśli wcześniej pleśnie zmieniły ich skład enzymatyczny, wówczas roztoczom łatwiej konsumować skórę.
Pleśnie dominują zwłaszcza w łazienkach. Rozwijają się jedynie w środowisku ciepłym i wilgotnym, szczególnie szybko tworzą zarodniki (spory), które człowiek wdycha, a w konsekwencji wywołują schorzenia alergiczne zwłaszcza ze strony narządów oddechowych.
Obok pleśni szkodliwych, jak na przykład Aspergillus niger, istnieją też nieszkodliwe, choćby te występujące w serach pleśniowych (pleśń szlachetna), w których gustują smakosze.
O tym, jak groźne mogą okazać się produkty przemiany materii wydalane przez grzyby, przekonano się w Anglii w 1960 roku. Wówczas w bardzo krótkim czasie padło 100 tysięcy indyczek i prawie 20 tysięcy kaczek i przepiórek. Badania laboratoryjne paszy wykazały obecność wielu gatunków grzybów z rodzaju Aspergillus. Najczęściej występującym gatunkiem jest Aspergillus flavus. Od niego pochodzi nazwa aflatoksyny (czyli mikotoksyny wytwarzane przez grzyby z tego rodzaju).
Aflatoksyny należą do najsilniej działających substancji rakotwórczych pochodzenia roślinnego. Są niezwykle odporne na wysokie temperatury. Nie dadzą się zniszczyć nawet w trakcie pieczenia. Występują powszechnie w produktach spożywczych, takich jak: mleko, przyprawy, wyroby mięsne, owoce, warzywa oraz różnego rodzaju orzechy.
Obok gatunka Aspergillus niger także grzyby z gatunku Aspergillus fumigatus są szczególnie niebezpieczne dla dróg oddechowych. Zagrożone są zwłaszcza osoby, które z racji wykonywanego zawodu na co dzień przebywają w piekarniach czy serowniach lub często stykają się z ziemią ogrodową.
Do najważniejszych gatunków pleśni należą: Aspergillus niger, Aspergillus flavus, Aspergillus fumigates, Mucor racemosus, Geotrichum candidum, Penicilinum notatum.
Grzyby
Grzybice(mykozy) – tak nazywamy silnie zaraźliwe choroby zakaźne, wywołana przez mikroskopijne grzyby.
Czynniki sprzyjające wystąpieniu grzybic:
- nowotwory,
- antybiotykoterapia,
- awitaminozy grupy B,
- oparzenia,
- sterydoterapia,
- zaburzenia hormonalne w przebiegu niewydolności lub braku śledziony, cukrzycy,
- otyłość,
- zaburzenia odporności typu komórkowego wrodzone i nabyte,
- niedobór IgA.
Podział grzybic:
- Grzybice skóry (dermatofitozy):
- głowy,
- brody, tzw. figówka,
- paznokci,
- stóp, tzw. stopa atlety/sportowca,
- pachwin.
- Grzybice głębokie, narządowe – grupa chorób oportunistycznych, często przebiegających w AIDS. Dotyczą przede wszystkim płuc.
- przebiegające z fungemią
- przebiegające bez fungemii
Podział grzybic ze względu na nazwę naukową:
- Aspergiloza objawy:W alergicznej aspergilozie oskrzelowo-płucnej mogą wystąpić objawy podobne, jak w astmie oskrzelowej, tj. kaszel, świsty (związane ze zwężeniami dróg oddechowych), a także gorączka, utrata wagi ciała i złe samopoczucie.W zakażeniu inwazyjnym występują:
- Gorączka
- Dreszcze
- Kaszel
- Bóle głowy
- Skrócenie oddechu
- Bóle w klatce piersiowej
- Zwiększona produkcja plwociny o różowym podbarwieniu
- Bóle kostne
- Krwiomocz
- Zmniejszona produkcja moczu
- Utrata wagi ciała
- Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
- Ślepota lub niedowidzenie
- Zapalenie zatok
- Zapalenie wsierdzia
- Blastomykoza
- Chromomikoza
- Dermatofitozy
- Drożdżyca (blastomykoza) Kandydoza:Drożdżyca, kandydoza, bielnica, moniliaza (łac. candidiasis, candidosis) – grzybicza, oportunistyczna infekcja skóry, błon śluzowych, paznokci i wyjątkowo rzadko infekcja uogólniona. Choroba ta najczęściej jest wywołana drożdżakami chorobotwórczymi z rodzaju Candida (szczególnie Candida albicans). Drożdżycę rozpoznaje się głównie poprzez badania mikroskopowe i hodowlane.Do czynników sprzyjających występowaniu drożdżycy zalicza się:
- niedobory witaminowe (przede wszystkim niedobory witamin z grupy B),
- maceracja naskórka związana z nadmiernym poceniem,
- mikrourazy skóry,
- zaburzenia hormonalne,
- otyłość, cukrzyca, ciąża
- upośledzona odporność wywołana przez stosowanie antybiotyków (wyniszczających florę bakteryjną organizmu) lub leków obniżających odporność (np. leki immunosupresyjne, sterydy, leki stosowane w chemioterapii nowotworów).
- alkoholizm (zwiększa ryzyko drożdżycy pokarmowej)
- zabiegi inwazyjne, np. wszczepienie sztucznej zastawki serca lub długotrwałe cewnikowanie.
- Histoplazmoza
- Kokcydioidomikoza
- Kryptokokoza
- Kryptosporydioza
- Maduromykoza:Maduromykoza – grzybica oportunistyczna wywołana przez grzyb z gatunku Rhizopus oryzae. Występuje głównie u osób przewlekle chorych z obniżoną odpornością. Drogą inwazji są błony śluzowe górnych dróg oddechowych. Najczęstszą postacią choroby jest mukormykoza nosowo-gardłowa. W przypadku chorych ze skrajną immunosupresją może dojść do uogólnienia infekcji, często kończącej się śmiercią.
- Sporotrychoza