Wszystko o grzybicy

Grzybica, drożdżyca, kandydoza, candida, grzybica pochwy, grzybica stóp

Niemal co drugi człowiek jest nosicielem Candida.
Drożdżak ten bytuje w jelicie lub na skórze człowieka, często nie wywołując żadnych objawów chorobowych. Osłabienie odporności, uszkodzenie naturalnej bariery ochronnej organizmu lub zaburzenia w obrębie flory jelitowej, mogą sprawi, że ten w zasadzie nie groźny przybysz zamieszkujący organizm człowieka staje się pasożytem i wywołuje chorobę u swojego gospodarza. Grzybicze zapalnie jelita, powszechnie nazywane grzybicą, drożdżycą lub kandydozą wywołane jest najczęściej przez drożdżaka białego, zwanego po łacinie Candida Albicans.

Naukowcy zajmujący się tym grzybem, badają w jaki sposób grzybom tym udaje się przenikać z błony śluzowej jelita do głębiej położonych tkanek i do innych narządów.

Znane są: grzybica oskrzeli, grzybica płuc oraz grzybice zewnętrzne: grzybica stóp, paznokci, pochwy, skóry głowy.

Jeżeli bakterie przeniosą się do naszego organizmu przez osłabiony układ odpornościowy, u człowieka rozwija się ostra choroba – inaczej jest w przypadku grzybów. Wnikają one do organizmu w sposób podstępny, niezauważalny.

Osiedlają się na osłabionych błonach śluzowych jelit, skąd zaczynają wędrówkę do innych narządów podkopując zdrowie. Wiedzą doskonale jak się ukrywać i czekają na sposobność, aby zaatakować organizm w chwili osłabienia. Wykrycie grzybicy narządów wewnętrznych jest bardzo trudne, ale niezbędne. Jeśli uskarżamy się na dolegliwości niewiadomego pochodzenia, a wyniki laboratoryjne są w normie, może to być oznaką, że mamy grzybicę.

W normalnych warunkach Candida, w postaci jednokomórkowego drożdżaka żyje w jelicie grubym człowieka ( i licznych zwierząt), dokąd dostaje się zazwyczaj podczas porodu lub tuż po nim, od osób, które mają kontakt z noworodkiem, stąd m.in. pleśniawki. W jelicie grubym, gdy zachowana jest równowaga, drożdżak pobiera z masy kałowej resztki substancji odżywczych i zużywa je na własne potrzeby, przez co nie pozostawia pożywki dla drobnoustrojów napływowych spoza jelita grubego, jednocześnie wydala jako produkt przemiany materii, kilkadziesiąt potężnych toksyn, które uniemożliwiają zasiedlenie jelita grubego przez drobnoustroje chorobotwórcze, a równocześnie zmusza układ odpornościowy do ciągłej czujności. Czyli w normalnych warunkach w jelicie grubym Candida żyje w równowadze z innymi pożytecznymi bakteriami i jest ważnym elementem układu obronnego organizmu.

Problem zaczyna się wówczas, gdy drożdżak zaczyna się bez kontroli rozrastać, a dzieje się to wtedy, gdy w jelicie zaczyna brakować tzw. Dobrej flory.

Po kuracji antybiotykowej, dobra flora bakteryjna ginie na kilka miesięcy. Jednocześnie antybiotyki stanowią doskonałą pożywkę dla drożdży, na skutek czego zwiększa się ich ilość. Kończy się równowaga i Candida zaczyna dominować, rozmnażając się w nie pohamowany sposób, eliminując nie tylko bakterie chorobotwórcze ale przede wszystkim wszystkie drobnoustroje pożyteczne. Brak bakterii symbiotycznych, produkujących witaminy, doprowadza organizm do awitaminozy. Niedobór witamin prowadzi nieuchronnie do osłabienia skóry i śluzówki., które stają się kolejną pożywką dla drożdżaka. Natrafiwszy na osłabioną tkankę – drożdżak Candida ulega transformacji. Zanurza agresywnie w osłabioną tkankę swoją wypustkę, z której rozrastają się strzałkowate korzenie tworzące tzw. Plechę i z jednokomórkowego drożdżaka przeistacza się w wielokomórczakowego grzyba – pasożyta, z charakterystyczną dla tego gatunku plechą.

Grzybice w śluzówce jelit rozrastają się coraz bardziej, tworząc nadżerki (rodzaj niezabezpieczonych drzwi ) , przez które przedostają się do organizmu szkodliwe substancje (toksyny ), które organizm musi następnie wydalić, czy to w postaci zmian skórnych, czy złogów wewnętrznych takich jak torbiele, cysty lub wrzody. Prócz toksyn dostają się również drobnoustroje, także Candida, który po dotarciu do krwioobiegu może zawędrować i osiedlić się wszędzie tam gdzie napotyka odpowiednie warunki do bytowania tj. Osłabioną tkankę.

Rozwojowi grzybicy sprzyjają: niektóre lekarstwa, (leki immunosupresyjne, sterydy, pigułki antykoncepcyjne oraz antybiotyki ), również jedzenie mięsa ‘’nafaszerowanego’’ antybiotykami, dieta bogata w cukier, niepełnowartościowa, oczyszczona żywność, które są doskonałą pożywką dla Candidy powodują ich jeszcze szybszy wzrost.

Ale trwałe efekty może przynieść tylko likwidacja drożdżaka przy pomocy znanych od wieków metod, czyli zastosowania ziół niszczących te pasożyty, równocześnie z dietą bogatą w błonnik, z jak najmniejszą ilością cukru i węglowodanów.

Lista objawów:

  • zaburzenia trawienia: biegunki, uporczywe zaparcia, naprzemienne występowanie biegunek i zaparć
  • częste wzdęcia brzucha – szczególnie po jedzeniu słodyczy lub pokarmów bogatych w skrobie np. makaronu
  • pociąg do słodyczy i związana z tym nadwaga: grzyby lubią węglowodany i cukier. Jeśli nie dostają ich dostatecznie dużo, dochodzi do niedocukrzenia organizmu, ponieważ grzyby zużywają wszystko na własne potrzeby. Wtedy robi się nam słabo, mamy drżenia mięśniowe i ataki wilczego głodu
  • ogólne wyczerpanie, osłabienie, uczucie zmęczenia, ogólna niechęć do działania, drażliwość, wahania nastroju bez uchwytnej przyczyny, depresja, nerwica
  • zaburzenia snu, zawroty głowy, wzmożona potliwość
  • infekcje, ciągłe przeziębienia, mała odporność, kołatanie serca, bóle w okolicy serca, zadyszka
  • nawracające zapalenie pęcherza moczowego, zapalenia pochwy, dolegliwości ze strony podbrzusza u kobiet: zapalenie jajników, przewlekłe upławy, wyprysk w okolicy odbytu, to uciążliwy i dla wielu ludzi wstydliwy objaw, swędząca i piekąca wysypka, sączące się krosty w okolicy odbytu
  • zaburzenia hormonalne, endometrioza, zaburzenia cyku miesiączkowego, PMS, niepłodność
  • u mężczyzn: zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie cewki moczowej, zaburzenia potencji, niepłodność, prostata
  • u obu płci: niewyjaśniona niechęć do współżycia płciowego
  • choroby skóry: łupież, swędzenie i strupy na skórze głowy
  • trądzik różowaty, trądzik młodzieńczy, egzema, łuszczyca
  • podwyższone wartości enzymów wątrobowych: nie pijesz wcale alkoholu, lub pijesz niewielkie ilości, a po mimo to masz podwyższone wskaźniki wątrobowe. To może być sygnał, że w twoim jelicie są grzyby, które dokonują fermentacji cukru na alkohol
  • alergia: grzyby mogą powodować występowanie nietolerancji różnych produktów spożywczych, astma oskrzelowa, atopowe zapalenie skóry
  • bóle reumatyczne: bóle mięśni, bóle stawów, dna moczanowa, artroza, uciążliwe bóle pleców, bóle karku, próchnica zębów, parodontoza.

DERMATOPHYTOSES

Są to infekcje skóry często występujące w populacji. Produkty metabolizmu grzybów wnikają głęboko w skórę stając się przyczyną szeregu alergiczno-zapalnych reakcji. Grzybem najczęściej atakującym skórę pacjentów jest Trichophyton. U większości ludzi występuje ograniczona samolecząca się infekcja Trichophyton, która jest kontrolowana przez odporność komórkową pacjenta. Natomiast przewlekłe, trudne do leczenia objawy chorobowe występują u pacjentów z obniżoną odpornością komórkową.
U pacjentów atopowych, u których występują swoiste przeciwciała klasy IgE skierowane przeciwko Trichophyton, obserwuje się nieaspirynowe polipy nosa oraz tzw. astmy endogenne. Należy pamiętać, że antygeny Trichophyton są zdolne do wywoływania zarówno odpowiedzi typu natychmiastowego (anafilaktycznej) jak i opóźnionego. Sugeruje się, że infekcja Trichophyton przedstawia interesujący dichotomiczny model alergii, w której regulującą rolę odgrywa stosunek Th1 do Th2.

Przed wielu laty sugerowano, że przewlekłe dermatophytozy są czynnikiem wywołującym, wyzwalającym atopię. Stworzono nawet pojęcie przewlekłej, atopowej dermatophytozy (atopic chronic dermatophytosis syndrome). Wielu alergologów uważa, że wchłaniany przez skórę i błony śluzowe antygen Trichophyton może alergizować narządy wstrząsowe (górne i dolne drogi oddechowe), prowadząc do nieuleczalnych (bo źle diagnozowanych) chorób układu oddechowego i skóry.

ŚWIAT GRZYBÓW

Infekcje grzybicze gwałtownie wzrastają. Jest to wynikiem wpływu czynników zawodowych (rolnictwo, weterynaria, wojsko, sport) oraz nieprzestrzegania higieny osobistej, żywienia i ubioru (ciasne buty), obniżonej odporności komórkowej występującej wskutek częstego stosowania sterydów, antybiotyków, wirusowych infekcji (głównie HIV) oraz zamierzonej immunosupresji (przeszczepy narządów).
Grzybice dzielimy na powierzchniowe oraz uogólnione, a grzyby je wywołujące na:
1. Dermatophyta (Trichophyton, Microsporum, Epidermophyton) powodujące grzybice skóry, paznokci i włosów.
2. Drożdżaki (Candida, Cryptococcus), które atakują najczęściej błony śluzowe.
3. Pleśniaki (Aspergillus, Penicillum).
4. Grzyby dimorficzne (Histoplasma, Blastomyces, Coccidioides).
W ciągu ostatnich dziesięcioleci uwagę klinicystów przykuwa głównie Candida albicans, Aspergillus fumigatus oraz Zygomycetes, które były odpowiedzialne za mucormycosis (tab. 1).
Tabela 1. „Historyczne” grzybicze patogeny.
Infekcje skóry i tkanki podskórnej Infekcje uogólnione Patogeny oportunistyczne
Dematophytes Coccidioides Candida
Mycetoma Histoplasma Cryptococcus
Sporothrix Blastomyces Aspergillus
  Paracoccidioides Zygomycetes
Jednak w ciągu ostatniej dekady dokonała się znacząca zmiana w rodzajach i ilościach infekujących nas grzybów. Kiedyś dominował Candida albicans. Dużo większą rolę odgrywają obecnie C. tropicalis, C. parapsilosis, C. glabrata oraz C. krusei.
ZYGOMYCETES
Obejmują ponad 20 rodzajów grzybów, z których najważniejsze to Mucor, Rhizomucor i Absidia. U pacjentów ze znacznie obniżoną odpornością komórkową może dochodzić do infekcji tym grzybem poprzez drogi oddechowe
ASPERGILLOSIS
Infekcje Aspergillosis obejmują głównie zatoki szczękowe, oskrzela i płuca (bronchopulmonary granuloma).
Aspergillus jest grzybem powszechnie występującym, a drogą wejścia do ustroju są głównie górne i dolne drogi oddechowe.
PITYROSPORIUM ORBICULARE (M. FURFUR)
Jest częścią normalnej, skórnej mikroflory. Jednak może on wywoływać odpowiedź swoistych IgE u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Współcześnie uważa się, że jest on zasadniczym czynnikiem wywołującym atopic dermatitis.
TRICHOPHYTON
Reakcje alergiczno-zapalne najczęściej wywołują Trichophyton rubrum, Trichophyton tonsurans oraz Trichophyton mentagrophytes.
ASTMA WIEKU PÓŹNEGO (PO 40 ROKU ŻYCIA)
Często występuje razem z polipami nosa i zapaleniem zatok. U pacjentów z tym schorzeniem zwykle brak osobniczego i rodzinnego wywiadu alergicznego. Natychmiastowe testy skórne są ujemne. Zresztą alergen tych grzybów rzadko występuje w zestawach do prick testów, a baterie testów do badania swoistych przeciwciał klasy IgE w surowicy krwi nie zawierają tego antygenu.
Już w 1936 roku Wise i Sulzberger sugerowali, że niektóre przypadki astmy wieku późnego są wywołane kolonizacją skóry przez dermatophyty, a w szczególności palców stóp przez grzyb Trichophyton.
Ostatnio pulmonolodzy i alergolodzy zwracają uwagę na to, że Trichophyton – zależna astma może być dobrze diagnozowana i leczona (flukonazol).
Występują często – jeśli nie natychmiastowe – opóźnione, pozytywne testy skórne na antygeny Trichophyton. W surowicy krwi występują swoiste przeciwciała IgE, a próby prowokacyjne donosowe i dooskrzelowe ekstraktem Trichophyton są dodatnie.
Szereg obserwacji klinicznych wykazuje, że leczenie przeciwgrzybicze leczy objawy astmy oskrzelowej. Wykorzystując postępy biologii molekularnej ustalono, że głównymi antygenami Trichophyton tonsuranssą Tri t 1 oraz Tri t 4. Ich ciężar cząsteczkowy wynosi kolejno 30 kd i 83 kd.
Natomiast zasadniczymi alergenami Trichophyton rubrum są Tri t 4 i Tri t 2. Proteiny te wykazują homologiczne sekwencje z proteinami seryny. W odpowiedzi natychmiastowej na te wysokooczyszczone proteiny pacjenci wytwarzają przeciwciała klasy IgE i IgG 4 (odpowiedź anafilaktyczna) lub też IgG 1, IgG 2 oraz IgG 3 (odpowiedź opóźniona). W badaniach in vitro wykazano, że dodanie antygenu Tri t 4 do hodowli limfocytów T prowadzi do zwiększonej produkcji przez nie IL-4, IL-5 oraz IFN-g. Sugeruje to, że komórki te należą do phenotypu Th0 lub Th2.
Należy pamiętać, że wielu normalnych osobników wykazuje odpowiedź typu późnego na Trichophyton. Jest ona związana z phenotypem Th1 i obecnością w surowicy krwi swoistych przeciwciał klasy IgG.
Opisywane są napady astmy u kosmetyczek (pedicure) w czasie zabiegów na zainfekowanych paz-nokciach klientów.
Ward G.W. sugeruje, że w przypadkach astmy „smugi cienia” (po 40 r.ż.) należy stosować przewlekle flukonazol w dawce 100 mg dziennie przez okres 5 miesięcy. W grupie badanych pacjentów zaobserwował statystycznie znamienny spadek reaktywności oskrzeli na antygen Trichophyton, odstawienie lub znaczne zmniejszenie stosowanych sterydów oraz ustąpienie objawów astmy oskrzelowej i sinusitis. U wyselekcjonowanej grupy pacjentów Ward stosował flukonazol przez okres 3 lat, uzyskując całkowite ustąpienie objawów chorobowych. Uderzający był brak objawów u-bocznych, mimo stosowania tego leku przez tak długi okres.
Z badań epidemiologicznych wynika, że w Polsce u 42% populacji występuje grzybica stóp a u 21% grzybica paznokci. Rodzaj Trichophyton należy do grzybów najczęściej wywołujących te jednostki chorobowe.
Tabela 2 przedstawia wyniki badań immunologicznych z pracy Warda.
Tabela 2. Surowicze przeciwciała do antygenów Trichophyton (Tri t 4 i Tri r 2) u 11 pacjentów z astmą.
Pacjent nr Totalne IgE  Swoiste IgE do Trichophyton Przeciwciała Tri t4 Przeciwciała Tri r2
IgG IgG 4 IgE IgG IgE
1 83 110 2000 68 192 <20 <1700
2 241 650 538 56 36 > 2000 3710
3 244 815 > 2000 232 <20 320 <1700
4 35 254 > 2000 700 <20 230 <1700
5 113 465 688 128 <20 220 2904
6 30 <20 466 34 1200 230 2254
7 71 <20 165 34 20 150 <1700
8 1061 795 700 76 720 250 2752
9 196 394 1025 80 <20 1400 7597
10 253 43 > 2000 264 <20 740 1955
11 701 70 856 216 <20 160 2534
kontrola <20 <40 <20 <20 <20 <1700
POLIPY NOSA
Obejmują około 5% populacji. Mimo wielu badań naukowych ich etiologia nie jest jasna. Żadna z kilkunastu teorii nie tłumaczy przyczyny tej choroby. Ze względu na narastającą ilość infekcji grzybiczych oraz reakcji alergicznych na grzyby, istnieją próby ustalenia grzybiczej etiologii polipów nosa.
W zestawach prick testów często występują jedynie popularne tzw. pleśnie (Alternaria, Cladosporium)brak natomiast innych często wywołujących reakcje alergiczne grzybów (Botritis cinerea, Candida albicans).
Tabela 3 przedstawia baterię antygenów grzybów koniecznych do dobrej diagnostyki alergologicznej (szczególnie polipów nosa).
Tabela 3. Alergeny plesni testowane u pacjentów z polipami nosa.
   Alternaria tenuis

   Aspergillus fumigatus

   Botrytis cinerea

   Candida albicans

   Cladosporium herbarum

   Curvularia lunata

   Fusarium moniliforme

   Helmintosporium halodes

   Mycogene

   Mucor mucedo

   Paecilomyces varioti

   Penicillum novatum

   Pullularia pullulans

   Rhizopus nigricans

   Trichophyton mantagrophytes

Charakterystyczne jest, że w grupie pacjentów z polipami nosa, w której dominuje etiologia grzybicza, nie spotyka się nadwrażliwości na aspirynę, a więc są to inni pacjenci. Skórne odczyny natychmiastowe występują na Candida albicans. Jest to fakt znany od dawna. Natomiast występujące w naszych badaniach uczulenie na Trichophyton (aż 39%) jest trudne do interpretacji. Uważamy, że uczulenie to występuje u pacjentów, u których współistnieje grzybica paznokci.
Pacjenci, u których występują dodatnie testy skórne na Candida i Trichophyton nie skarżą się na napadowe kichanie, ale na stały wyciek lepkiej, wodnistej wydzieliny, blokadę nosa oraz utratę węchu.
Należy pamiętać, że Candida albicans jest saprofitem stale obecnym na błonach śluzowych górnych dróg oddechowych. Jego działanie alergizujące jest relatywnie słabe. Stały jednak kontakt z tym antygenem prowadzi do przewlekłych, podostrych stanów alergicznych prowadzących do blokady nosa i utraty węchu.
C. albicans jest nieobecny we wdychanym powietrzu. Tłumaczy to dlaczego pacjenci ci nie cierpią na zapalenie spojówek i astmy sezonowe.
Tabela 4 przedstawia wyniki testów skórnych i inne cechy kliniczne pacjentów z polipami nosa.
Tabela 4. Wyniki testów skórnych i inne cechy kliniczne pacjentów z polipami nosa.
Pacjent nr Nietolerancja aspiryny Astma niesezonowa Testy skórne 
Grzyby Pozostale
1 Trichophyton
2 + Trichophyton
3
4 +
5 Candida
6 +
7
8
9 + Candida Pylki
10 + Candida Pylki
11 Candida Roztocza
12 + Candida Roztocza
13 Aspergillus
14 Trichophyton Roztocza
15
16 + Candida
17 Candida
18
19 + Alternaria/Candida Roztocza
20
Tabela 5 natomiast przedstawia porównanie wyników testów skórnych u pacjentów z polipami nosa i w grupie kontrolnej.
Tabela 5. Uczulenie na grzyby u pacjentów z polipami i w grupie kontrolnej.
Pozytywne testy skórne Pacjenci (n = 20) Kontrola (n = 409) Znamiennosc statystyczna
Alternaria 1 (5%) 36 (9%)
Aspergillus 1 (5%) 4 (1%)
Cladosporium 0 (0%) 3 (1%)
Candida 8 (40%) 4 (1%) P <0,001
Penicillum 0 (0%) 2 (1%)
Trichophyton 7 (39%) 4 (1%) P <0,001
SINUSITIS
Etiologia grzybicza powinna być podejrzewana wówczas, gdy w przypadku chronic sinusitis na CT widać miejscowe i rozlane ogniska, które są wynikiem pochłaniania przez grzyby jonów metali ciężkich.
Allergic fungal sinusitis występuje u pacjentów atopowych. Grzyby najczęściej odpowiadające za ten stan chorobowy to: Bipolaris, Curvularia lunata, A. Fumigatus, Trichophyton oraz Candida. Większość pacjentów ma podwyższone totalne i specyficzne IgE skierowane na alergeny grzybów.
ATOPOWE ZAPALENIE SKÓRY
Jest przewlekłym, wieloprzyczynowym schorzeniem zapalnym, w którym kluczową rolę odgrywają komórki CD4+T. Alergenowo swoiste komórki T są głównie typu Th2 i dlatego biorą udział w regulacji syntezy IgE. Podwyższony poziom IgE znajdujemy u 80% pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Dotyczy to zarówno alergenów wziewnych jak i pokarmowych. Alergeny te rozpatrywane są jako czynnik spustowy (trigger factor) w wyzwalaniu atopowego zapalenia skóry.
W surowicy krwi pacjentów udaje się wykryć przeciwciała IgE skierowane przeciwko Candida albicans, toksynom gronkowcowym oraz Pityrosporum orbiculare (p. orale, Malassezia furfur). Malassezia furfurjest lipofiliowym grzybem, który kolonizuje bogate w gruczoły łojowe okolice skóry (głowa i szyja). Grzyb ten jest zaangażowany w patogenezę pityriasis vesicolor, pityrosporium folliculitis oraz seborrhoeic dermatitis. Przeciwciała klasy IgE przeciw Malassezia furfur są bardzo często znajdowane u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry oraz atopic rhinitis. Natomiast brak jest ich u ludzi zdrowych.
Leczenie flukonazolem pacjentów ze zmianami atopowymi na głowie i szyi doprowadza do ustąpienia zmian chorobowych. Szczególnie warto zastosować flukonazol w przypadkach opornych na konwencjonalną metodę leczenia.
Rycina 1 przedstawia wyniki badań swoistych IgE w surowicy krwi pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Proszę zwrócić uwagę, że obok wysokiego poziomu anty-d.pter – IgE występuje też wysokie anty IgE na M. Furfur i Trichophyton rubrum.
TERAPIA
W chorobach alergicznych wywołanych grzybami powinno się stosować leki przeciwgrzybicze i immunoterapię. Nową zasadą jest podawanie leku przeciwgrzybiczego, który usuwa alergen (grzyb) ze skóry i błon śluzowych. Na grzyby najczęściej wywołujące alergizację (Trichophyton, Candida, M. Furfur)dobrze działają pochodne triazolowe, a w szczególności flukonazol. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, ma długi okres półtrwania (22 godziny). Jest w niewielkim stopniu metabolizowany w wątrobie (poniżej 30%). Pozostałe 70% w postaci niezmienionej jest wydalane z moczem.
Flukonazol może być podawany zarówno doustnie (w dawkach 100, 200 lub 400 mg na dobę) jak i dożylnie. W nielicznych badaniach klinicznych flukonazol podawało się w dawce 100 mg przez okres 3 do 5 lat. Lek był dobrze tolerowany, a objawy uboczne nieliczne i łagodne (dyspepsje).

Kiedy zachodzi podejrzenie, że przyczyną Państwa dolegliwości może być grzybica?

Pod koniec XX wieku w krajach uprzemysłowionych pojawiła się nowa grupa pacjentów uskarżająca się na zespół niejasnych, na pozór niepowiązanych ze sobą symptomów, przejawiających się byciem chorym totalnie, z objawami wielu różnych chorób występujących jednocześnie. Pacjenci byli kierowani do różnych specjalistów, którzy stwierdzali na podstawie badań morfologicznych i pozostałych, że wszystko jest z nimi ok. Ostatnim ze specjalistów był dla nich przeważnie psychiatra. Pojawianie się tego rodzaju pacjentów nastąpiło po tym, jak współczesna medycyna zdecydowała się leczyć większość schorzeń przy pomocy antybiotyków, czyli produktów pleśni. Antybiotyk o szerokim spektrum zabija wszelkie bakterie w organizmie człowieka, nawet te przyjazne, które współzawodniczą o kolonizacje naszego przewodu pokarmowego z adwersarzem, zwanym tu Candida albicans.Tymczasem jej obecność w organizmie to:

  • ciągłe, niczym nie uzasadnione zmęczenie;

Wraz z pokarmem poprzez perforację ścian w jelitach do krwiobiegu dostają się zarodki candidy powodując tzw. grzybicę ogólnoustrojową. Cały organizm zaczyna być atakowany przez tego bardzo niebezpiecznego grzyba. Może on powodować  stany zapalne organów o podłożu grzybiczym. Zaatakowany organizm broni się. Gdy zatrucie jest bardzo silnie, infekcja nim powoduje, że czujemy się cały czas bardzo zmęczeni, jesteśmy senni, bez energii. W nocy mamy problemy ze snem, rano wstajemy niewyspani, przy czym zwykłe badania profilaktyczne nic nie wykazują.

  • grzybica powoduje depresję, ospałość, leniwość;

Grzyby wydzielają bardzo silne toksyny i zatruwają nasz organizm. Szczególnie na zatrucia z ich przemiany materii narażony jest nasz mózg. Z naszych doświadczeń wynika, że silna grzybica może prowadzić do braku koncentracji, stanu ogólnego zniechęcenia życiem, a w konsekwencji do depresji. Organizm przeciążony jest toksynami krążącymi po organizmie, a my powoli przestajemy sobie radzić z otoczeniem. Miewamy skrajne nastroje, brak koncentracji i uwagi, w rezultacie popadamy w depresję – trując się przy tym lekami antydepresyjnymi. Cechą charakterystyczną jest zwiększona potrzeba spożywania cukru.

  • za problemy jelitowo-żołądkowe też może być winna grzybica;

Dolegliwości gastryczne jak bóle żołądkowe, zgaga, pieczenie gardła, gazy oraz niestrawność może mieć ścisły związek z grzybicą. Niektórzy leczą się na problemy jelitowe, gdy winowajcą mogą być tylko nadmiernie rozwinięte kolonie grzybiczne.

  • krótka pamięć;

Wpływ na pracę mózgu

  • alkoholizm;

Mózg otrzymuje sygnały od grzybicy i bezwarunkowo wręcz musi spełnić jej wymogi chemiczne. Po zaspokojeniu, organizm otrzymuje w nagrodę spokój, do kolejnego zamówienia na alkohol.

  • ataki paniki i płaczu;

U osób z silną podświadomością, mogą się pojawiać, gdyż ta ma więcej informacji o infekcji grzybicznej niż nasze ja świadome.

  • częste infekcje;

Spada odporność organizmu wywołana wyczerpywaniem zasobów organizmu na walkę z grzybicą.

  • zaburzenia hormonalne, niedoczynność tarczycy;

Organizm stara się wszelkimi metodami zwalczać infekcję drożdżycy, również regulując to hormonalnie.

  • zły zapach ciała i z ust;

Wyczuwamy jako ludzie zapachy obce, również jako zapachy pochodzące od przemiany materii nadmiernie rozwiniętego pasożyta. Czasami można się dziwić, że pewnym ludziom pies czy kot nie pozwoli się pogłaskać, dotknąć – mając węch dużo doskonalszy od człowieka on je czuje, unika problemu.

  • alergie

Pewne rodzaje grzybów negatywnie i obronnie reagują na pewne substancje, z którymi styka się organizm żywiciela. Wydzielają przy tym toksyny, będące reakcją na rozmaite pobudzenie dla grzybów, a my mamy alergię na…

Pewne jest jedno – gdy tylko ograniczymy grzybicę w organizmie, powraca nam energia oraz chęć do życia.

Piśmiennictwo
1. Nosanchuk Joshua D et al.: Melanisation of Cryptococcus neoformans in human brain tissue. (Letter). Lancet 355 (9220): 2049-2050, June 10, 2000. 2. Means-Markwell Melissa et al.: Report: eosinophilia with Aberrant T Cells and Elevated Serum Levels of interleukin-2 and interleukin-15. (Article) New England Journal of Medicine. 342(21): 1568-1571, May 25, 2000. 3. Judson Olivia P et al.: Sinless Originals. (Miscellaneous Article) Science 288 (5469): 1185-1186, May 19, 2000. 4. Weir Enrica: Indoor moulds and human healts (Miscellaneous) CMAJ. 162(10): 1469, Maj 16, 2000. 5. Singh Nina MD, Yu Victor L. MD: Prophylactic Fluconazole in Liver Transplant Recipients (Letter) Annals of Internal Medicine. 132(10): 843-844, May 16, 2000.

Mianem grzybic (mikoz) określa się choroby wywoływane przez grzyby. Patogeny grzybicze nazywamy mykomycetami. Grzyby patogenne natomiast to takie grzyby, które mogą zaszkodzić zdrowiu człowieka.

Wyróżniamy 3 grupy grzybów patogennych:

Dermatofity
Jak wskazuje nazwa grzybów (z gr. derma – skóra), dermatofity umiejscawiają się na skórze, paznokciach i we włosach. U niektórych pacjentów dają o sobie znać jedynie w postaci małych plamek przypominających piegi. Natomiast równie dobrze mogą spowodować rozległe uszkodzenia skóry, którym towarzyszy bolesny świąd.

Dermatofity powlekają skórę człowieka swoją plechą i odżywiają się żywymi komórkami skóry.
Grzyby z tego rodzaju często pojawiają się na stopach oraz w predysponowanych do tego fałdach skórnych, na przykład w pachwinach, na sromie czy pod pachami. Są sprawcami powszechnie występującej grzybicy stóp, którą niekiedy wywołują także drożdżaki. Potwierdza to tezę profesora dr. hab. Rietha, zgodnie z którą: „Te same grzyby mogą wywołać różne choroby, a różne grzyby mogą powodować te same objawy chorobowe”.

Obecność dermatofitów na skórze jest dla człowieka bardzo nieprzyjemnym doświadczeniem, gdyż często powodują silny świąd – nie do wytrzymania. Jest też dobra wiadomość – na szczęście nie zagrażają życiu.

Wyróżniamy kilka podstawowych rodzajów dermatofitów: Epidermophyton fłoccosum, Microsporum canis, Trichophyton rubrum, Trichophyton verrucosum.

Drożdżaki
W ciągu ostatnich lat nauka znacznie pogłębiła swoją wiedzę na temat drożdżaków (zwłaszcza na temat gatunków z rodzaju Candida), a ich znaczenie w wielu dziedzinach medycyny wyraźnie wzrosło.
Najbardziej rozpowszechnionym drożdżakiem z tego rodzaju, ale nie jedynym patogennym grzybem, jest Candida albicans (dosłownie „białe drożdże”). Do najważniejszych drożdżaków z rodzaju Candida należą: Candida albicans, Candida glabrata, Candida guilliermondi, Candida krusei, Candida tropicalis.

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Candida jest kluczowe w diagnostyce grzybic, gdyż różne leki przeciwgrzybicze działają w odmienny sposób na poszczególne grzyby. Na przykład szkodliwe Candida krusei oraz Candida glabrata znacznie gorzej reagują na nystatynę niż Candida albicans.
Niektóre gatunki, jak na przykład Candida parapsilosis, w doświadczeniach przeprowadzonych na zwierzętach ujawniły swoje działanie rakotwórcze. Inne, jak na przykład Candida albicans, najczęściej rozwijają się w jamie ustnej i w przewodzie pokarmowym człowieka – nie znajdziemy ich w przyrodzie. Niekiedy ten rodzaj drożdżaków osiada na przedmiotach w bezpośrednim otoczeniu człowieka, na przykład na szczoteczkach do zębów, szklankach itp.

Nie ulega wątpliwości, że drożdżaki są bezpośrednio odpowiedzialne za wywoływanie licznych chorób lub przynajmniej częściowo przyczyniają się do ich powstania.

Niekiedy lekarz wyjaśnia pacjentowi problem zakażenia grzybiczego, sugerując niejako, że grzyby są integralną częścią fizjologicznej mikroflory jelitowej. Owszem, drożdżaki z rodzaju Candida występują powszechnie, ale mogą się nimi zarazić jedynie osoby o obniżonej odporności. Jak wykazały badania przeprowadzone przez profesora dr. hab. Rietha, drożdżaki z rodzaju Candida nie należą do typowego składu flory jamy ustnej i gardła oraz przewodu pokarmowego.

Pleśnie
Co prawda największych problemów przysparzają nam zakażenia drożdżakami z rodzaju Candida, lecz nie należy lekceważyć działania pleśni. W tej grupie grzybów (między innymi) trzeba upatrywać głównych winowajców wywołujących reakcje alergiczne.

Najbardziej powszechnie występujące uczulenie na roztocza również pośrednio ma związek z pleśniami. Roztocza odżywiają się ludzkimi łuskami skórnymi. Jeśli wcześniej pleśnie zmieniły ich skład enzymatyczny, wówczas roztoczom łatwiej konsumować skórę.

Pleśnie dominują zwłaszcza w łazienkach. Rozwijają się jedynie w środowisku ciepłym i wilgotnym, szczególnie szybko tworzą zarodniki (spory), które człowiek wdycha, a w konsekwencji wywołują schorzenia alergiczne zwłaszcza ze strony narządów oddechowych.

Obok pleśni szkodliwych, jak na przykład Aspergillus niger, istnieją też nieszkodliwe, choćby te występujące w serach pleśniowych (pleśń szlachetna), w których gustują smakosze.

O tym, jak groźne mogą okazać się produkty przemiany materii wydalane przez grzyby, przekonano się w Anglii w 1960 roku. Wówczas w bardzo krótkim czasie padło 100 tysięcy indyczek i prawie 20 tysięcy kaczek i przepiórek. Badania laboratoryjne paszy wykazały obecność wielu gatunków grzybów z rodzaju Aspergillus. Najczęściej występującym gatunkiem jest Aspergillus flavus. Od niego pochodzi nazwa aflatoksyny (czyli mikotoksyny wytwarzane przez grzyby z tego rodzaju).

Aflatoksyny należą do najsilniej działających substancji rakotwórczych pochodzenia roślinnego. Są niezwykle odporne na wysokie temperatury. Nie dadzą się zniszczyć nawet w trakcie pieczenia. Występują powszechnie w produktach spożywczych, takich jak: mleko, przyprawy, wyroby mięsne, owoce, warzywa oraz różnego rodzaju orzechy.

Obok gatunka Aspergillus niger także grzyby z gatunku Aspergillus fumigatus są szczególnie niebezpieczne dla dróg oddechowych. Zagrożone są zwłaszcza osoby, które z racji wykonywanego zawodu na co dzień przebywają w piekarniach czy serowniach lub często stykają się z ziemią ogrodową.

Do najważniejszych gatunków pleśni należą: Aspergillus niger, Aspergillus flavus, Aspergillus fumigates, Mucor racemosus, Geotrichum candidum, Penicilinum notatum.

Grzyby

Grzybice(mykozy) – tak nazywamy silnie zaraźliwe choroby zakaźne, wywołana przez mikroskopijne grzyby.

Czynniki sprzyjające wystąpieniu grzybic:

  • nowotwory,
  • antybiotykoterapia,
  • awitaminozy grupy B,
  • oparzenia,
  • sterydoterapia,
  • zaburzenia hormonalne w przebiegu niewydolności lub braku śledziony, cukrzycy,
  • otyłość,
  • zaburzenia odporności typu komórkowego wrodzone i nabyte,
  • niedobór IgA.

Podział grzybic:

  1. Grzybice skóry (dermatofitozy):
    • głowy,
    • brody, tzw. figówka,
    • paznokci,
    • stóp, tzw. stopa atlety/sportowca,
    • pachwin.
  2. Grzybice głębokie, narządowe – grupa chorób oportunistycznych, często przebiegających w AIDS. Dotyczą przede wszystkim płuc.
    • przebiegające z fungemią
    • przebiegające bez fungemii

Podział grzybic ze względu na nazwę naukową:

  1. Aspergiloza objawy:W alergicznej aspergilozie oskrzelowo-płucnej mogą wystąpić objawy podobne, jak w astmie oskrzelowej, tj. kaszel, świsty (związane ze zwężeniami dróg oddechowych), a także gorączka, utrata wagi ciała i złe samopoczucie.W zakażeniu inwazyjnym występują:
    • Gorączka
    • Dreszcze
    • Kaszel
    • Bóle głowy
    • Skrócenie oddechu
    • Bóle w klatce piersiowej
    • Zwiększona produkcja plwociny o różowym podbarwieniu
    • Bóle kostne
    • Krwiomocz
    • Zmniejszona produkcja moczu
    • Utrata wagi ciała
    • Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
    • Ślepota lub niedowidzenie
    • Zapalenie zatok
    • Zapalenie wsierdzia
  2. Blastomykoza
  3. Chromomikoza
  4. Dermatofitozy
  5. Drożdżyca (blastomykoza) Kandydoza:Drożdżyca, kandydoza, bielnica, moniliaza (łac. candidiasis, candidosis) – grzybicza, oportunistyczna infekcja skóry, błon śluzowych, paznokci i wyjątkowo rzadko infekcja uogólniona. Choroba ta najczęściej jest wywołana drożdżakami chorobotwórczymi z rodzaju Candida (szczególnie Candida albicans). Drożdżycę rozpoznaje się głównie poprzez badania mikroskopowe i hodowlane.Do czynników sprzyjających występowaniu drożdżycy zalicza się:
    • niedobory witaminowe (przede wszystkim niedobory witamin z grupy B),
    • maceracja naskórka związana z nadmiernym poceniem,
    • mikrourazy skóry,
    • zaburzenia hormonalne,
    • otyłość, cukrzyca, ciąża
    • upośledzona odporność wywołana przez stosowanie antybiotyków (wyniszczających florę bakteryjną organizmu) lub leków obniżających odporność (np. leki immunosupresyjne, sterydy, leki stosowane w chemioterapii nowotworów).
    • alkoholizm (zwiększa ryzyko drożdżycy pokarmowej)
    • zabiegi inwazyjne, np. wszczepienie sztucznej zastawki serca lub długotrwałe cewnikowanie.
  6. Histoplazmoza
  7. Kokcydioidomikoza
  8. Kryptokokoza
  9. Kryptosporydioza
  10. Maduromykoza:Maduromykoza – grzybica oportunistyczna wywołana przez grzyb z gatunku Rhizopus oryzae. Występuje głównie u osób przewlekle chorych z obniżoną odpornością. Drogą inwazji są błony śluzowe górnych dróg oddechowych. Najczęstszą postacią choroby jest  mukormykoza nosowo-gardłowa. W przypadku chorych ze skrajną immunosupresją może dojść do uogólnienia infekcji, często kończącej się śmiercią.
  11. Sporotrychoza